
Jego twarde, żółtobiałe drewno jest odporne na gnicie i z tego względu wyrabia się z niego paliki stosowane na plantacjach winorośli. Bez czarny jest ważną rośliną leśną - jego liście wzbogacają glebę w próchnicę; posadzony na stromych zboczach przyczynia się do umacniania gleby. Nazwa dzikiego bzu podawana już w czasach rzymskich, duży krzew lub małe drzewo dorastające do 10 m wysokości, cienioznośnym. Jest rośliną owadopylną, znosi zacienienie, gorzej rośnie w warunkach suchego powietrza. Występuje w lasach liściastych i zaroślach, często na siedliskach przekształconych przez człowieka. Gałązki bzu są grube, szare z licznymi wypukłymi przetchlinkami. Liście bzu czarnego są nieparzysto pierzaste, górą ciemnozielone, matowe, dołem jaśniejsze, owłosione, długości 3–9 cm, z ostro piłkowanym brzegiem. Roztarte liście nieprzyjemnie pachną. Kwiaty drobne (5 mm średnicy), kremowobiałe, zebrane w płaskie, szerokie baldachogrona, o średnicy 10–20 cm. Owoce to niewielkie pestkowce, podobne do jagód, zebrane w okazałe owocostany, początkowo zielone, potem czarne, błyszczące. Stanowią bardzo cenny pokarm dla ptaków. Bez czarny jest rośliną leczniczą: kwiaty stosowane są jako środek przeciwgorączkowy, z owoców sporządza się soki. Niedojrzałe owoce są silnie trujące! Bez czarny jest pospolitym krzewem, rosnącym na wilgotnych stanowiskach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz