Mimo dużych rozmiarów, kwiatostany te robią wrażenie lekkich, koronkowych.
Wydzielają, silny, nieco duszący zapach. Ma skromne wymagania, ale najsilniej się rozrasta, najobficiej kwitnie i owocuje na glebach żyznych i wilgotnych.
Bez czarny występuje obficie, a stosowanie go jest bezpieczne, nie powinno go więc zabraknąć w apteczce domowej. We współczesnym ziołolecznictwie najczęściej używa się kwiatów i owoców, rzadziej kory.
Można też kwiaty bzu łączyć w jednakowych ilościach z innymi ziołami, na przykład z kwiatami lipy, owocami róży dzikiej i maliny, robiąc domową mieszankę napotną i przeciwgorączkową.
W kwiatach znajdują się: olejeki eteryczne, śluz , glikozydy cyjanogenne, flawonoidy (m.in. rutyna), saponiny triterpenowe, kwasy organiczne, garbniki, sole mineralne.
Odwar z kwiatów bzu czarnego stosuje się też wewnętrznie jako środek moczopędny.
Zewnętrznie odwar z kwiatów tego krzewu służy do płukania gardła, przemywania oczu i pielęgnacji cery.
Kwiaty zbieramy, gdy są w pełni rozwinięte, ścinając cale baldachy z kawałkiem pędu. Zaraz po zbiorze trzeba je rozwiesić pojedynczo na sznurku, w "miejscu przewiewnym", ale nie za gorącym; temperatura suszenia nie powinna przekraczać 35st. C, inaczej kwiaty sczernieją. Gdy po 2-3 dniach zwiędną lub podeschną, można je dosuszyć Dosuszyć w wyższej temperaturze, a następnie oskubać z szypułek. Po wysuszeniu kwiaty powinny zachować kremową barwę i silny zapach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz