Przy uprawie rokitnika należy pamiętać o jego wymaganiach oraz biologicznych właściwościach. Popularnie mówiąc jest on rośliną nadwodną.
W dolinie rzeki korzenie roślin nie muszą szukać wody zbyt głęboko, jest to fakt oczywisty. Na brzegu morza wody i pary wodnej nie brakuje, a rokitnik może korzystać także z wody słonawej. A że rośnie na piasku - owszem, na piasku, w którym płynie woda na niewielkiej głębokości.
Wymagania glebowe rokitnika nie są małe, tylko specyficzne i często trudno jest je spełnić.
Wymaga bowiem gleby przepuszczalnej, lekkiej, nie kwaśnej (najlepiej o odczynie zasadowym), z dużą zawartością przyswajalnego fosforu i potasu oraz próchnicy. Znosi słabe zasolenie. Na niedużej głębokości (zasadnicza część korzeni znajduje się na głębokości 0,5 do 1m.) winna znajdować się woda (najlepiej płynąca, natleniona). Większe plantacje nie znajdujące się w dolinach rzecznych wymagają zainstalowania deszczowni. Rokitnik jest światłolubny, a nawet światłożądny, w cieniu marnieje i ginie. Nawet niewielkie zacienienie przez sąsiadujące rośliny powoduje "przenoszenie" plonu w górną część korony krzewu. Jest całkowicie mrozoodporny, niewrażliwy na przymrozki (odmiany uzyskane w Rosji na bazie podgatunku syberyjskiego). Najgorzej rokitnik rośnie (i często ginie) na ciężkiej, bardzo żyznej, "tłustej" glebie ogrodowej. Niekiedy na rokitniku spotyka się zielone mszyce, które jest łatwo zwalczyć ogólnie dostępnymi środkami (należy przestrzegać okresu karencji).
Posiadaczy większych ogródków zachęcam do posadzenia kilku krzewów rokitnika (w tym obowiązkowo jeden męski), ze względu na jego walory zdobnicze i użytkowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz